بیدارم مولای من
این شب جمعه، ماه هم میهمان بزمِ شب زنده دارانِ زمین شده تا کمی نور افشانی کند جمعِ عاشقان را...
مولای من، ماه را میبینی؟
برای خودشیرینی آمده امشب تا کمی خودش را در چشم اهل زمین، شیرین کند.
اما یادش رفته، قلبی که برای تو و به یاد تو می تپد، جایی برای دلبر دیگر ندارد...
قلبی که عشق به مهدی در آن نقش بسته، محال است برای عشقبازی، دلبری زمینی بخواهد...
قلب من، تو را دارد و عشق آسمانی ات را، چه نیازی به عشق های زمینی که اعتباری اند و مجازی...
میدانی مولای من، عشق های زمینی، دل آدم را میبرند اما عشق تو، جان مرا شیفته میکند و مرا به آسمانها میبرد...
میدانی، دلتنگ میشوم برایت وقتی نگاهم به آسمان می افتد که دلم میخواست تو بودی و در قابِ نگاهم تو را میدیدم
اما هزار افسوس که من مانده ام و حسرتِ این شب های زمین...
اما هزار افسوس که آمدنت دیر شده و تو هنوز هم غایبی...
دلم "ظهور" میخواهد...
دلم میخواهد بیایی، تا دلم بهانه نداشته باشد برای بیقراری کردن...
این نیمه شب های زمین، اهل زمین خوابند و من بیدارم...
شاید اگر تو نبودی و عشق تو نبود
من هم آسوده در خواب غفلتِ زمین، استراحت می کردم...
اما من عاشقانه، بیدارم تا تو ببینی، من عاشقی را به نامت و به یادت، عاشقانه دوست دارم...
قلب که عاشق باشد، دل بهانه گیر می شود
و محال است با دلی عاشق، آن هم برای تو، شب های زمین را آسوده خوابید...
بیدارم مولای من، مرا هم دعایی عاشقانه میهمانِ قنوتِ نماز شب هایت کن.