چشمانش را گشود. هوای دل انگیز یک روز بهاری دیگر که منتظر بود تا نوازش خورشید را بر گونه های شب زده‌اش احساس کند را با تمام وجود بلعید.

عبادت صبحگاهانش را با اشتیاق بسیار به جای می آورد و ادامه اش را به زینت عهد می آراست. عهدی با پروردگارش و عهدی با ولی نعمتش.

اولین عهدی را که بست به خاطر نمی آورد ولی در خاطرش بود که با خود نیز عهد بسته بود که تا وقتی زنده است صبحش را اینگونه شروع کند؛ چرا که دلش شوق دیدار محبوبش را داشت ولی پرده غیبت جلوی چشمانش را گرفته بود اما امیدوار بود. امیدوار به روزی که پرده غیبت کنار رود و خداوند پاداش عهدی که هر روز تجدیدش می کرد را بدهد.

چون می دانست چهل صباح عهد خواندن برابر است با خوردن مهر یاور مهدی بر پیشانی اش و می دانست که حتی اگر اجل نیز امانش ندهد، به اذن خداوند در دوران ظهور از آرامگاه ابدی اش بیرون خواهد آمد و در خدمت حضرتش خواهد بود.


پس هر روز دعای عهد می خواند... امیدوارانه و با اشتیاق...