وجود امام، هدف اصلى نظام خلقت و رابطه ميان عالم مادى و عالم ربوبى است .امام سجاد علیه السلام مى فرمايد: ما امان اهل زمين هستيم، چنان كه ستارگان، امان اهل آسمان اند. به واسطه ماست كه آسمان به زمين فرود نمى آید.... به واسطه ما باران رحمت حق، نازل و بركات زمين خارج مى شود. ما اگر روى زمين نبوديم، زمين اهلش را فرو مى برد.[1]

بديهى است كه حضور و غيبت او در ترتیب اين آَثار تفاوتى ندارد. حضرت در ادامه مى فرمايد: تا حال هيچ وقت، زمين ازحجَت خالى نبوده است، ولى آن حجت، گاهى ظاهر و گاهى غايب است راوى مى گويد: گفتم: مردم چگونه از امام غايب بهره مى برند، فرمود: همان گونه كه ازخورشيد پشت ابر بهره مى برند. [2]

فايده ديگر اين است كه امامى كه غايب است و قرار است در آينده ظهور كند، انتظار مى آفريند، و انتظار مايه اميدوارى است.
اميدوارى به آينده اى روشن، چراغ راه و از بزرگترين اسباب موفقيت و پيشرفت است . اين ويژگى، مختص شيعه است كه به انتظار اعتقاد دارد، ولى در ساير فرقه ها به جهت عدم اعتقاد به چنين امرى احساس پوچى و يأس فراوان است. پس فوائد وجودى امام غايب، پوشيده نيست، بلكه او همانند آفتاب پشت ابر، براى موجودات نافع و مفيد است. براى آگاهى بيشتر به فايده وجودى امام، به زيارت جامعه مراجعه كنيد. [3]

فايده وجود حضرت مهدى اروحنا له الفداء منافع بسيارى دارد كه بر چند گونه است:



قسم اول: منافع آن حضرت، چه غائب باشد و چه ظاهر و آن بر دو نوع است:

1 تمام خلايق در آن شریك هستند مانند: زندگى و بقاى در جهان.

2. افاضات علمى و عنايات ربانى كه به مؤمنين اختصاص دارد مانند: واضح نمودن وقت نمازهاى يوميه و...



قسم دوم: منافع زمان غیبت آن حضرت، آن هم بر دو نوع است

1- مخصوص به مؤمنين است و آن بسيار است، مانند: ثواب هاى بسيارى كه بر انتظار زمان ظهور آن جناب مترتب است.

2- مخصوص كافرين و منافقين است و آن مهلت دادن و تأخير عذاب آن هاست



قسم سوم :منافع زمان ظهور آن حضرت است و آن دو نوع است:

1- شامل تمام موجودات مى شود. مثل انتشار نور، ظهور عدلش و امنیت راه هاى بلاد و ظهور بركات زمين و...

2- مخصوص مؤمنين است كه بر دوگونه است:

الف: براى زندگان آن ها و آن بهره ورى شرف حضور آن حضرت و استفاده ازنور آن جناب و فراگرفتن ازعلوم آن بزرگوار و برطرف شدن بيمارى ها و گرفتارى ها و بلاها ازبدن هاى ايشان است.

ب: براى مردگان آن ها: ازجمله خوشحالى ظهور آن حضرت در قبرهاى شان، و از جمله منافع براى اموات مؤمنين، زنده شدن آن ها است . [4]