سپاس بیرون از اندازه و قیاس، سزاوار قائمی است با لذات، غایب از عالم اندیشه و حواس و ستایش بی حد و احصا، لایق صاحبی است مأمول و مرتجی، در زمان شدت و رخاء.
(بخش اول این کتاب) در عذر داخل نمودن چند حکایت از درماندگان در بیابان و غیر آنها در ضمن حکایات سابقه با نبودن شاهدی در آنها بر اینکه آن نجات دهنده و فریادرس، امام عصر ارواحنا له الفداءبوده؛ چنانچه سایر علما ذکر کردند و بیان آنکه به هر امامی برای کدام حاجت باید متوسل شد و اثبات آنکه اغاثه ملهوفین، از مناصب خاصه امام زمان ارواحنا له الفداء است و ذکر لقب غوث و قطب و کنیه ابوصالح برای آن جناب و کلام شیخ کفعمی در ذکر قطب و اوتاد و ابدال و نجبا و صلحا و توضیح آنکه آن فریاد رس و نجات دهنده به نحو خارق عادت یا خود آن جناب است یا از خواص محضر شریف و بر تقدیر نبودن آن شخص یکی از این دو و احتمال بودن او یکی از اولیا، باز دلالت کند بر اصل مقصود که وجود آن جناب است.
(بخش دوم) در ذکر شمه ای از تکالیف عباد، بالنسبه به آن جناب و آداب و رسم بندگی و عبودیت خلق بالنسبه، به ایام غیبت و از آنها هشت چیز ذکر شده:
اول: مهموم بودن برای آن جناب و برای آن سه سبب ذکر شده.
دوم: انتظار فرج و ثواب فضل آن.
سوم: دعا کردن از برای حفظ آن وجود مبارک و از دعاهای ماثوره مطلقه و موقته، هفت دعا برای این حاجت ذکر شده.
چهارم: صدقه دادن برای سلامتی وجود آن شخص معظم.
پنجم: حج کردن یا حجه دادن برای آن ولی النعم.
ششم: برخاستن از برای تعظیم شنیدن اسم مبارک آن حضرت.
هفتم: دعا کردن از برای حفظ دین و ایمان خود، از شر شبهات شیاطین جن و انس داخلی و خارجی در ظلمات ایام غیبت و از ادعیه ماثوره هفت دعا برای این مطلب ذکر شده.
هشتم: استمداد و استعانت و استکفا و استغاثت به آن جناب در هنگام شداید و احوال و کیفیت توسل و یکی از رقاع استغاثه و اشاره به بعضی از مقامات آن جناب در علم و قدرت الهیه و احاطه به رعایا و جهات تشبیه آن جناب در غیبت، به آفتاب زیر سحاب و ذکر یکی از توسلات معروفه و مجربه به آن حضرت.
(بخش سوم) در ذکر پاره ای از ازمه و اوقات که اختصاص دارد به امام عصر ارواحنا له الفداءو تکلیف رعایا در آن اوقات بالنسبه به آنجناب و از آنها هشت وقت ذکر شده اول: شب قدر، بلکه بر دو شب معهود. دوم: روز جمعه. سوم: روز عاشورا. چهارم: از وقت زرد شدن آفتاب تا غروب آن در هر روز. پنجم: عصر دوشنبه. ششم: عصر پنجشنبه. هفتم: شب و روز نیمه شعبان. هشتم: روز نوروز و در ذکر هر یک اعمال و آداب و ادعیه متعلقه به آن و سبب نسبت آن وقت را به آن جناب بیان نمودیم. در آخر باب، اشاره شد به اختصاص بعضی از امکنه منسوبه به آن جناب و نیز حضور آن حضرت در تشییع جنازه هر مؤمنی.
(بخش چهارم) در ذکر اعمال و آدابی که شاید بتوان به برکت آنها، به سعادت ملاقات و شرف حضور باهر النور امام عصر صلی الله علیه و آله و سلم رسید، چه بشناسد یا نشناسد، در خواب یا بیداری و اثبات آنکه مواظبت عملی، از کردنی ها و گفتنی ها، خوب یا بد، در چهل روز سبب تأثیر و افاضه صورتی و انتقال از حالتی است به حالتی. «والله العالم».
(بخش پنجم در ذکر اشعار و مدایح در تولد و استغاثه به امام عصر ارواحنا له الفداءمی باشد.)