درباره اوصاف ياران امام زمان‏ ارواحنا له الفداء و تعداد آنها و شهرهايشان و رابطه آنان با امام‏عليه السلام و چگونگي بيعت و تبعيّت‏شان از آن حضرت، روايات زيادي وارد شده است. در اين زمينه از علي بن ابيطالب‏عليه السلام چنين آمده است: - عن حکيم بن سعد عن اميرالمؤمنين‏عليه السلام قال: اصحاب المهديّ شبابٌ لاکهول فيهم الّا مثل کحل العين و الملح في الزاد و اقل الزاد الملح. [1] حکيم بن سعد از اميرالمؤمنين‏عليه السلام روايت مي‏کند که آن حضرت فرمودند: ياران مهدي‏عليه السلام همه جوان هستند، در ميان آنها پيرمرد يافت نمي‏شود مگر به اندازه سرمه در چشم و نمک در طعام، و همانطور که بر همگان معلوم است کمترين قسمت غذا را نمک تشکيل مي‏دهد. - قال اميرالمؤمنين‏عليه السلام:...ثم اذا قام تجتمع اليه اصحابه علي عدّة اهل بدر و اصحاب طالوت و هم ثلثمأة و ثلاثة عشر رجلا، کلّهم ليوث قد خرجوا من غاباتهم مثل زبر الحديد لو انّهم همّوا بازالة الجبال الرّواسي لازالوها عن مواضعها فهم الذين وحّدوا اللّه به حق توحيده، لهم بالليل اصوات کاصوات الثواکل خوفا من خشية اللّه تعالي، قوّام الليل، صوّام النهار، و کانّما ربّاهم أبٌ واحدةٌ قلوبهم مجتمعة بالمحبة و النصيحة... [2] اميرالمؤمنين‏عليه السلام مي‏فرمايد:...چون قيام کند جمع مي‏شوند به سوي او يارانش که به شماره اصحاب بدر و اصحاب طالوتند و ايشان سيصد و سيزده نفرند. همه آنها شيراني هستند که از کمينگاه‏هاي خود بيرون آيند مانند پاره‏هاي آهن، اگر ايشان اراده کنند که کوه‏هاي سخت را از جا بِکَنند هر آينه آنها را از جاهاي خود مي‏کَنند. پس ايشانند کساني که خدا را به وسيله مهدي بيگانگي پرستش مي‏کنند. براي ايشان در شبها، صداهايي مانند صداهاي زنهاي جوان مرده از ترس خدا است نماز گذارندگانند در شبها و روزه دارانند در روز، گويا يک پدر و يک مادر آنها را تربيت کرده‏اند. دلهاشان در دوستي کردن به همديگر و پند دادن به يکديگر با هم جمع و يکي است.