گفتم ‏که روي‏ خوبت، از من‏ چرا نهان ‏است؟
گفتا تو خود حجابي، ور نه ‏رُخَم ‏عيان است

گفتم ‏که ‏از که پرسم، جانانشان کويت؟
گفتا نشان چه پرسي؟ آن کوي بي‏نشان است!

گفتم مرا غم تو، خوشتر ز شادماني
گفتا که در ره ما، غم نيز شادمان است!

گفتم که سوخت جانم، از آتش نهانم
گفت آنکه سوخت او را، کي نادي فغان‏ است

گفتم فراق تا کي؟ گفتا که تا توهستي
گفتم ‏نفس همين است؟ گفتا سخن همان ‏است

گفتم که حاجتي هست، گفتا بخواه از ما
گفتم غمم بيفزا گفتا که رايگان است

گفتم ز (فيض) بپذير اين نيم‏جان که دارد
گفتا نگاه دارش، غمخانه تو جان است

«فيض کاشاني»