همه هست آرزويم که ببينم از تورويي
چه زيان تو را که من هم برسم به آرزويي

به کسي جمال خود را ننموده‏اي و بينم
همه جا به هر زباني بود از تو گفتگويي

غم و رنج و درد و محنت، همه مستعد قتلم
تو ببر سر از تن من، ببر از ميانه گويي

به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که جويم
شده‏ام ز ناله نالي، شده‏ام ز مويه مويي

همه ‏خوشدل‏ اين ‏که ‏مطرب، بزند به تار چنگي
من از اين خوشم که چنگي بزنم به تار مويي

چه شود که راه يابد، سوي آب تشنه کامي
چه شود که کام جويد، ز لب تو کام جويي

شود اين که از ترّحم، دمي از سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر، ز تو تر کنم گلويي

بشکست اگر دل من به فداي چشم مستت
سرخمّ مي سلامت، شکند اگر سبويي

همه موسم تفرّج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه، بنشين کنار جويي

«رضواني شيرازي»