پيشواي دوازدهم، هيچ رژيمي را، حتي از روي تقيه، به رسميّت نشناخته و نميشناسد. او مأمور به تقيه از هيچ حاکم و سلطاني نيست و تحت حکومت و سلطنت هيچ ستمگري در نيامده و در نخواهد آمد، چرا که مطابق وظيفه خود عمل ميکند و دين خدا را به طور کامل و بي هيچ پرده پوشي و بيم و ملاحظهاي اجرا ميکند. بنابراين جاي هيچ عهد و ميثاق و بيعت با کسي و مراعات و ملاحظه نسبت به ديگران باقي نميماند.
«حسن بن فضّال» ميگويد: امام هشتم فرمود: گويي شيعيانم را ميبينم که هنگام مرگ سومين فرزندم (امام حسن عسکري) در جستجوي امام خود، همه جا را ميگردند اما او را نمييابند.
عرض کردم: چرا غايب ميشود؟
فرمود: براي اينکه وقتي با شمشير قيام ميکند، بيعت کسي در گردن وي نباشد. [1]
[1] صدوق، کمال الدين، باب 44، ص 480، ح 4 - مجلسي، همان کتاب، ج 51، ص 152 - صافي، منتخب الأثر، فصل 2، باب 25، ص 268، ح.3.
