چنانکه گفتيم نمايندگان و وکلاي محلي امام در عصر غيبت - با اختيارات گوناگون و حزه‏هاي فعاليت متفاوتي که داشتند - در مناطق تمرکز شيعيان مستقر بودند و هر چند در زمان پيشواي دهم و يازدهم اين دسته از وکلا معمولاً توسط وکيل اوّل با امام تماس مي‏گرفتند، امّا در هر حال امکان ارتباط مستقيم با خود امام نيز براي آنان وجود داشت، ولي در عصر غيبت صغري امکان ارتباط مستقيم کلاً قطع گرديد و وکلاي فرعي و منطه‏اي امام در بلاد مختلف که اسامي گروهي از آنان قبلاً گذشت - [1] ناگزير منحصراً زير نظر نايب خاصّ، انجام وظيفه مي‏کردند و نامه‏ها و سؤالات و وجوه شرعي شيعيان را توسط نايب خاص به محضر امام غايب مي‏رساندند. چنانکه قبلاً اشاره کردمي، در زمان سفارت ابو جعفر محمد بن عثمان، تنها در بغداد حدود ده نفر زير نظر او فعاليت مي‏کردند. [2]
نوّاب خاصّ، در مقابل دريافت وجوه و اموال، قبض نمي‏دادند ولي شيعيان از وکلاي ديگر قبض مطالبه مي‏کردند. بنا به نقل شيخ طوسي، در اواخر عمر محمد بن عثمان، شخصي به توصيه او، اموال مربوط به امام را به حسين بن روح مي‏پرداخت، و از او قبض مطالبه مي‏کرد. به دنبال شکوه حسين بن روح از اين بابت، محمد بن عثمان دستور داد که از وي قبض مطالبه نشود و افزود: هر چه به دست ابو القاسم برسد، به دست من رسيده است. [3]