در ميدانهاي نبرد، تمام کوشش سربازان زبده وفداکار معطوف اين امر است که پرچم سپاه، در برابر حملات دشمن همچنان در اهتزاز باشد، و متقابلاً سربازان دشمن دائماً مي‏کوشند پرچم آنها را سرنگون سازند، چرا که برقرار بودن پرچم، مايه دلگرمي سربازان و تلاش و کوشش مستمر آنها است.
همچنين وجود فرمانده لشگر در مقرّ فرماندهي - هر چند ظاهراً خاموش و ساکت باشد - خون گرم و پر حرارتي در عروق سربازان به گردش در مي‏آورد و آنها را به تلاش بيشتر وا مي‏دارد که فرمانده ما زنده است و پرچممان در اهتزاز!
امّا هرگاه خبر قتل فرمانده در ميان سپاه پخش شود، يک لشگر عظيم با کارآيي فوق العاده،يک مرتبه روحيه خود را مي‏بازد و متلاشي مي‏گردد.
رئيس يک جمعيت يا يک لشگر، مادام که زنده است، هر چند مثلاً در سفر يا فرضاً در بستر بيماري باشد، مايه حيات و حرکت و نظم و آرامش آنهاست، ولي شنيدن خبر از دست رفتن او گرد و غبار يأس و نوميدي را بر سر همه مي‏پاشد.
جمعيت شيعه طبق عقيده‏اي که به وجود امام زنده دارد، هر چند او را در ميان خود نمي‏بيند، اما خود را تنها نمي‏داند، و اثر رواني اين عقيده در روشن نگهداشتن چراغ اميد در دلها ووادار ساختن افراد به خود سازي و آمادگي براي آن قيام بزرگ جهاني، کاملاً قابل درک است.
پروفسور «هانري کربن» استاد فلسفه در دانشگاه سوربن (فرانسه) و مستشرق نامدار فرانسوي مي‏گويد:
به عقيده من مذهب تشيّع تنها مذهبي است که رابطه هدايت الهي را ميان خدا و خلق براي هميشه نگهداشته است و به طور مستمر و پيوسته، ولايت را زنده و پا برجا مي‏دارد.
مذهب يهود، نبوّت راک ه رابطه‏اي است واقعي ميان خدا و عالم انساني، در حضرت کليم ختم کرده و پس از آن به نبوت حضرت مسيح و حضرت محمد (ص)اذعان ننموده و رابطه مزبور را قطع مي‏کند. همچنين مسيحيان در حضرت مسيح متوقف شده‏اند. اهل سنت از مسمانان نيز در حضرت محمد (ص)توقف کرده و با ختم نبوّت در ايشان، ديگر رابطه‏اي ميان خالق و مخلوق، موجود نمي‏دانند. تنها مذهب تشيّع است که «نبوّت» را با حضرت محمّد (ص)ختم شده مي‏داند، ولي «ولايت» را که همان رابطه هدايت و تکميل مي‏باشد، بعد از آن حضرت و براي هميشه زنده مي‏داند [1]