بدانکه احدي از مسلمين انکار وجود حضرت مهديعلیه السلام را در آخر زمان و خروج آن بزرگوار را نکرده‌اند چنانکه در سابق‏ مذکور گرديد و اعتراف از ايشان مذکور شد بلکه خلاف ايشان در اينست که آن حضرت فرزند بلاواسطه حسن عسگری علیه السلام است و از آن زمان الي الان زنده و غايب ميباشد و مستند ايشان در اين افکار استبعاد از طول عمر آن بزرگوار و از غيبت آن عالي مقدار است در اين مدت مديد و همچنين ايشان را در اين خصوص شبهات ديگر باشد مثل اينکه اين غيبت را که سبب انکار وجود بلکه نفي ولادت باشد باعث و سببي متصور نيست بلکه حکمت خلاف آن اقتضا نمايد زيرا اگر مانند پدران خود ظاهر بود اقلا انکار وجود او را کسي نمينمود - و مثل اينکه حکمت در غيبت زياده بر خوف‏ از اعداء چيزي متصور نيست پس اگر آن بزرگوار در عرصه وجود بود از دوستان و شيعيان خود چرا غيبت مينمود - و مثل اينکه وجود غايب با عدم آن در حکمت استفاده و انتقام بوجود او يکسان ميباشد پس فايده در وجود او چه‏ خواهد بود و اين شبهات را فرقه مخالفين در انحاء کلمات خود ذکر کرده‏اند و اصحاب از هر يک از آنها جوابهاي با صواب و سداد داده‏اند و ما هر يک از اين شبهات پنج گونه را با اينکه جواب از آنها اجمالا از کلمات سابقه دانسته شد ذکر کرده جواب‏ گوئيم ان شاء الله پس ميگوئيم والله المستعان که - اولا بعد از آنکه دانسته شد که وجود امام معصوم در هر عصري از اعصار زمان تکليف واجب‏ و لازم است و بعد از وفات حضرت عسگری علیه السلام الي الان باتفاق عامه و خاصه امام معصومي غير از آن بزرگوار در عرصه وجود نيامده پس بايد آن امام همين بزرگوار باشد و چون حاضر نيست و ديده نميشود بايد غايب باشد و هو المطلوب و بعد از اين مقدمه ديگر انکار وجود او باستبعاد از طول عمر يا غيبت يا بعدم علم بباعث و حکمت، غير مسموع باشد زيرا که استبعاد منافات با امکان و وقوع ندارد و عدم علم بحکمت و مصلحت لازم ندارد علم بعدم آنرا پس اين جواب اجمالي در دفع جميع ‏اين شبهات کافي باشد - و اما جواب تفصيلي از هر يک از آنها پس ميگوئيم - اما جواب از شبهه طول عمر آن حضرت باينکه گفته شود که بنيه انساني را زيادتي سن بر هم ميزند و طول عمر را خراب مينمايد چنانکه مشاهد و محسوس است و آيه شريفه هم که و من نعمره ننکسه في الخلق بر آن ناطق ميباشد و وجه آن اينست که جسد انسان از ترکيب‏ عناصر بنا شده و عناصر ترکيب زايد که ‏انکار امکان طول عمر معني باقي نميماند - پس ميگوئيم که غايب اين شبهه استبعاد است زيرا که انکار امکان طول عمر معني ندارد و منع عموم‏ قدرت خداوند در مواد قابله نامسموع است و استبعاد هم‏ با آنکه با امکان منافات ندارد و بوقوع هم بعد از قيام‏ دليل بر آن چنانکه گذشت ضرري ندارد ممکن است منع آن زيرا که اگر کسي در اول امر ادعاي آن کند که بر روي آب مثلا راه ميرود و آب از زانوي او بالا نميرود اگر چه جمعي بر او انکار نمايند و بجهت دفع تعجب با او همراهي کنند و از براي مشاهده وقوع اين عمل از او بر لب دريا روند و ملاحظه نمايند لکن چون از او مشاهده وقوع آن‏ نمايند ديگر بر مدعي آن انکار نکنند و اگر ديگري آيد و ادعائي نمايد با او بجهه مشاهده بيرون نروند خصوص آنکه اول بر بالاي آب چنان رود که برروي زمين ميرود و اين شخص دوم ادعا کند من چنان راه روم که از زانو ببالا بيرون باشد يا آنکه از کعب ببالا از آب خارج باشم پس استبعاد هر شي‏ء بعد از ملاحظه وقوع آن شي‏ء مرتفع‏ گردد خصوص آنکه وقوع آن بر وجه ابعد و اغرب مشاهده شود و طول عمر مهدی ارواحنا له الفداء و غيبت او هم نظير اين باشد زيرا بعد از ملاحظه طول عمر و وقوع غيبت از براي جمعي کثير و جمعي غفير از سابقين استبعاد آن در ماده آن بزرگوار بي جا و بي اعتبار خواهد بود.